Aangenaam – ik ben Astrid
Leuk dat je meer wil weten over de persoon achter Queesten Boekproducties. Ik neem je graag mee in een korte versie van mijn eigen queeste – mijn zoektocht naar de voor mij beste manier om mijn boek te schrijven en daarna ook uit geven. Loop je een stukje met me mee?
Jaren geleden zei een coach tegen mij: “Stel je eens voor dat je alleen bovenop een berg staat, wat gebeurt er dan?” Mijn reactie: “Dan kom ik op de één of andere manier zelf wel weer beneden.” Zo stond ik in het leven: je moet het zelf doen. Inmiddels weet ik dat het ook anders kan. Soms is het juist fijn als er iemand naast je loopt en aan je vraagt: “Kom je nog? Hoe gaat het? Heb je hulp nodig?”
Het schrijven van een boek doet qua doorzettingsvermogen niet onder voor het beklimmen van de Mount Everest. Wat ik je mee wil geven: durf om hulp te vragen bij het schrijfproces en durf door te zetten in je kwetsbaarheid. Het is het waard, want het levert je veel meer op dan alleen een boek. Ik weet hoe spannend het is om gedachten en herinneringen aan papier toe te vertrouwen. Ik weet ook hoe lastig het is om wat jij opgeschreven hebt, of dat nu feiten zijn of juist fictie, aan een ander te laten lezen en die ander bij jouw proces te betrekken. Maar geloof me: het schrijven van een boek is een bijzondere ervaring. Gun jezelf om het verhaal dat verteld moet worden van je af te schrijven en geniet van het proces.
Ik neem je graag wat verder mee terug.
Ik ben opgevoed met een doe-het-zelf mentaliteit. Het heeft me flink wat jaren aan persoonlijke ontwikkeling, een emigratie en het schrijven van een boek gekost voordat ik inzag dat dit een kracht is, maar dat ik het niet altijd allemaal alleen hoef te doen. Hulp vragen mag. Juist door kwetsbaarheid, hoe cliché het misschien ook klinkt, vind je wat je nodig hebt. Deze wake-up call ontstond door mijn emigratie naar Innsbruck en het boek dat ik naar aanleiding van die ervaring heb geschreven.
Schrijven en de uitgeverswereld waren niet nieuw voor me toen ik aan het schrijven van mijn roman begon. Ik heb meegewerkt aan een groot aantal educatieve uitgaven. Soms als auteur, soms als eindredacteur en soms als content manager. Maar een eigen idee, gebaseerd op eigen gevoelens en herinneringen op papier zetten, was tot aan dat moment een onbekende ervaring. Wat begon als een verlangen om mijn verhaal in woorden te vangen, werd uiteindelijk een confronterend en tegelijkertijd ontzettend mooi proces, waarin ik veel geleerd heb over mezelf.
Wilde ik het bijltje er vaak bij neergooien? Nou en of! Kwam het allemaal veel te dichtbij? Ja, ontzettend. Had ik gedachten als: kan ik dit wel, ga ik dit nu echt doen en wat vinden mensen daar dan van? Ja, bijna wekelijks. Toch voelde ik dat dit verhaal eruit moest. Er ontstond een bijzonder schrijfproces. Schrijven werd mijn manier om wat ik had meegemaakt te verwerken en af te sluiten. Mijn boek Verdwaald in Tirol veranderde van een autobiografisch emigratieverhaal in een verhaal over liefde voor elkaar en voor jezelf.
Bij het schrijven van mijn tweede boek,Madame Bonheur ~ Een Haagse liefde, leerde ik weer heel andere dingen. Hier had ik geen feitelijk verhaal om vanuit te gaan, maar mocht ik alles zelf bedenken. Of moest – beter gezegd. Wanneer is het plot sterk genoeg? Welke feiten moeten kloppen en waar heb je vrijheid? Hoeveel details geef je en wat laat je de lezer zelf invullen?
Ik maakte kennis met een writers block, of beter gezegd: ik bleef te lang alleen nadenken over een specifieke scene. Pas nadat ik met anderen dit probleem besprak, kon ik verder. Het is super spannend om te delen wat je hebt geschreven, zeker in een concept stadium, maar het kan je ook zo veel opleveren. Wil je ervoor zorgen dat jouw boek er komt? Omring je dan met andere schrijvers, uitgeefprofessionals, proeflezers, redacteurs – kortom: deel je verhaal, vraag hulp.
